A ENTRONIZACIÓN POLITICA DA PALABRA
“BOSTEIRA”
Bosteira é unha palabra, un substantivo, do noso idioma galego, derivada de “bosta”, que se pode consultar no dicionario da RAE,
no Xerais, ou no “Dicionario de Dicionarios”,
obra dirixida por Antón Santamarina,
pero tamén é recoñecida con outros nomes, como son:
boñiga, buleira, bostárega, bula, moñiga, e
máis, como é propio da riqueza expresiva do noso idioma.
A “bosteira” non é, nin máis nin menos, que os excrementos do ganado vacún que, cando se produce a deposición do animal, ó caer
dende a altura dun metro, máis ou menos,
queda no chan como se fora unha torta.
As bosteiras teñen varias aplicacións ou utilidades. A primeira delas, é servir de abono para as plantacións
agrícolas; mesturada con cinza, facendo
unha masa, servíanse dela os nosos campesiños para alisar un terreo nivelado, para despois
utilizalo para a malla do centeo ou trigo, cando isto facíase de forma artesanal. Tamén,
coa mesma composición, servía
para selar os fornos nas aldeas,
despois de quentalo con leña,
para cocer o pan de millo ou centeo.
Non hai moito lin que os indios que habitaban nos territorios arredor
dos Grandes Lagos, en Norteamérica e
Canadá, utilizaban as bosteiras dos
búfalos, despois de secalas, para se quentar no inverno, pois ardían de forma moi lenta.
Pero a palabriña tamén ten un sentido
figurado, pois as nosas xentes botaban
man dela cando unha persoa dicía cousas que ofendían gravemente ou maltrataba de palabra as
crenzas relixiosas ou referíase a Deus.
A réplica era contundente: ¡Vouche meter unha bosteira na boca!, ¡Mételle unha bosteira na boca a ese
malfalado!
Penso que nos tempos actuais tamén ten a súa
aplicación a “bosteira”, cada vez
máis. Hai veces que as intervencións
dalgúns políticos nas institucións representativas: Congreso,
Senado, Parlamentos
autonómicos, son de tal baixeza ou
insultantes, que ben merecían unha
réplica meténdolle nas súas bocas tan saboroso manxar, en sentido figurado, claro está.
Pero non só se libran determinados políticos de merecer unha “bosteirada”, xa que en moitos programas de debate na
televisión –especialmente en dous ou tres canles, coñecidos de todos-- na que participan determinados periodistas habituais
--que non son outra cousa que “todólogos”,
como os definiu hai algún tempo o noso escritor Alfredo Conde-- dinse cousas,
fanse afirmacións propias de
ignorantes ou mandados, e no terreo
político os ataques van encamiñados nos tempos actuais a enzafallar a imaxe do
Partido Popular e o seu Goberno,
merecedores de críticas, sen
dúbida, como é propio na política, pero co monotema da corrupción pásanse
moitas leguas, mentres silencian ou disimulan dalgunha maneira as de outros
Partidos, e se isto sucede, xa contan coas indulxencias por parte desta
caterva de todólogos. En moitos deles e
delas, obsérvase un compoñente de odio non desprezable, que os levarían a
morder os seus contrarios se puideran.
Pois a estas xentes --nada
obxectiva-- eu tamén lles metería una
“bosteira” figurada na boca. Téñeno ben
merecido.
De forma explícita, condeno a corrupción, veña de onde veña, pero pídolles aos xornalistas e todólogos
que sexan obxectivos nas informacións e opinións que poñen de manifesto. Ben o merecen os están na política para
servir, que son moitos. Só así
avanzaremos na eliminación desa lacra que invade a nosa vida social,
económica e política.
06.08.2015
José Gómez Blanco
Publicado en “El Correo Gallego”, fecha 08.08.2015, página 53.
